Je denkt waarschijnlijk dat het verplaatsen van vet van de ene naar de andere plek niet helemaal nieuw is—en dat klopt. Autologe vettransplantatie, zoals experts het noemen, bestaat al geruime tijd.

De waarheid is echter dat het verre van perfect is, waarbij een lage overleving van vettransplantaties een groot probleem is. Dit verwijst naar het probleem dat het gewicht en volume van het vet aanzienlijk afneemt binnen een paar jaar.

Met andere woorden, de toename die aanvankelijk wordt bereikt, zal ver verwijderd zijn van wat je uiteindelijk zult hebben. En natuurlijk kan die afname in grootte op zijn beurt imperfecties en andere ongewenste veranderingen in het uiterlijk van de borsten veroorzaken.

Om dat dilemma te overwinnen, werden stamcellen toegevoegd aan het mengsel. Met hun vermogen om zich te ontwikkelen tot borstweefsel of vet, zorgen ze voor een betere integratie en kunnen ze de overleving van de transplantatie verbeteren.

Hoewel er drie maanden na de procedure nog steeds een afname zal zijn in het totale borstvolume, zou er daarna niet veel moeten veranderen—hoewel dat het ideale resultaat is.

Deze procedure is nog vrij nieuw en daarom moeten veel van de problemen en beperkingen nog worden ontdekt. Er zijn bijvoorbeeld vrij recente studies die gevallen benadrukken waarbij de overleving van de transplantatie helemaal niet verbeterde.

Zeker zullen een paar teleurstellende resultaten je er niet van weerhouden om op deze manier grotere borsten te krijgen. Maar helaas is enthousiasme niet het enige wat je nodig hebt om in aanmerking te komen voor celondersteunde borstvergroting.

Onthoud dat vet geoogst moet worden, wat betekent dat je genoeg vet moet hebben. En nee, het kan ook niet zomaar uit elk gebied komen—het vet moet afkomstig zijn van de buik of de dijen.

Ook als je een slank lichaam hebt of je body mass index (BMI) onder de 18,5 ligt, word je onmiddellijk uitgesloten voor deze procedure. Ongeveer 100 tot 400 kubieke centimeters (cc) vet zijn nodig, wat onmogelijk te verkrijgen is van een lichaam dat te slank is.

Er is nog iets—het soort vet doet er ook toe. Als het vet dat je hebt gemakkelijk wordt verbruikt door regelmatige lichaamsbeweging of door een goed dieet te volgen, dan ben je niet geschikt voor de procedure.

Het is alleen het natuurlijke, niet-overmatige vet dat kan worden gebruikt. Dit betekent natuurlijk dat iedereen die momenteel aan de hoge kant van de BMI-schaal zit, ook niet in aanmerking komt.

Met hoe "exclusief" het is, moet deze benadering van borstvergroting wel goed zijn, toch? Je denkt waarschijnlijk dat het op zijn minst beter moet zijn dan implantaten op elke mogelijke manier.

Nou, dat is niet per se het geval, vooral niet als je streeft naar een enorme toename van je borstomvang. De cel-geassisteerde route betekent dat je slechts ongeveer één cupmaat omhoog gaat.

Hoewel sommigen verbeteringen van twee tot drie cupmaten behaalden, zijn dit bijna perfecte gevallen met aanzienlijk hoge graftoverleving. En onthoud, er is geen gestandaardiseerde techniek voor, dus de resultaten variëren zeker.

Zelfs met die resultaten verbleekt het nog steeds in vergelijking met implantaten. Siliconenimplantaten kunnen bijvoorbeeld de 500-cc grens overschrijden—ervan uitgaande dat één cupmaat ongeveer 150 cc is, zijn dat al minstens drie cupmaten.

Zoutwatergevulde implantaten kunnen daarentegen nog grotere volumes bereiken. Het maximum voor wat commercieel beschikbaar is, is 960 cc, wat neerkomt op zes cupmaten.

Interessant genoeg kunnen dit soort implantaten worden gebruikt om veel grotere volumes te bereiken. Door extra zoutoplossing te injecteren, kan het implantaat zelf worden opgeblazen voorbij de aanbevolen grootte.

Duidelijk zijn stamcellen niet voor vrouwen die de grootste verbeteringen willen. Maar grootte is niet het enige waar je je zorgen over moet maken. Er is ook de kwestie van het gevoel.

Zoutwatergevulde implantaten worden beschouwd als een onnatuurlijk gevoel te hebben. Hun siliconen tegenhangers doen het beter, maar niet geweldig: ze kunnen nog steeds niet concurreren met echt borstweefsel.

Nu de borsten bestaan uit weefsel en vet, en met stamcellen en vettransplantatie die hieraan slechts toevoegen, is het geen wonder dat het gevoel geen probleem is bij deze nieuwere procedure.

Afgezien van het juiste gevoel elimineert celondersteunde borstvergroting de noodzaak voor vervanging. Zoutwater- en siliconenimplantaten gaan naar verwachting tot 20 jaar mee, maar veel worden veel eerder verwijderd.

Sommige chirurgen vinden het noodzakelijk om implantaten na een periode van 10 jaar te vervangen, maar er zijn ook chirurgen die liever wachten tot lekken, scheuren of andere zichtbare problemen optreden.

Zoals je je kunt voorstellen, betekent het vervangen van implantaten naast de hoge kosten ook verloren tijd, omdat je opnieuw pijn en herstel moet doorstaan. Het betekent ook dat je de hele procedure opnieuw moet betalen, en dat is een flink bedrag.

Dus, stamcel borstvergroting is de betere keuze als je bezorgd bent over het gevoel of als je niet te enthousiast bent over implantaten vanwege de noodzaak van hun uiteindelijke vervanging. Maar natuurlijk, zoals bij elke andere procedure, brengt celondersteunde borstvergroting ook zijn eigen risico's met zich mee.

Specifiek, als je besluit de procedure te ondergaan, moet je voorbereid zijn op de mogelijkheid van het ontwikkelen van borstknobbels, verkalkingen en olie cysten. Hoewel ze op zichzelf niet gevaarlijk zijn, maken ze kankeronderzoek moeilijker.

Simpel gezegd, als je een mammogram krijgt en je hebt knobbels of gezwellen, zal je radioloog het moeilijk vinden om te bepalen of je te maken hebt met abnormale groei of gewoon de bijwerkingen van borstvergroting.

Het is niet verrassend dat degenen die dergelijke problemen krijgen meestal kiezen voor behandeling. Knobbels en cysten kunnen worden opgelost door fijne-naaldaspiratie of liposuctie, terwijl verkalking periareolaire incisies vereist (kleine sneetjes rond de tepel).

Hoewel verre van complex, kosten deze procedures je financieel en vereisen ze ook een korte hersteltijd. En het valt niet te ontkennen dat dit vergelijkbaar is met het vervangen van implantaten.

Hoewel er na een borstvergroting enkele zorgen kunnen ontstaan, zijn er ook zorgen die al kunnen beginnen terwijl je je voorbereidt op de operatie. Dit komt vooral door de noodzaak om BRAVA te gebruiken—een extern weefseluitzetter.

Je wordt gevraagd het apparaat minstens drie weken te dragen, en tot wel 12 uur per dag. Dit opent de weefsels, waardoor er meer ruimte ontstaat waar stamcellen en vet kunnen worden ingebracht.

De weefseluitzetting werkt als een pomp en verbetert de bloedstroom, wat essentieel is voor het succes van de procedure. Omdat het getransplanteerde vet geen eigen toegang tot de bloedvaten heeft, zullen ze afhankelijk zijn van wat er al in het gebied circuleert.

Dit is ook de reden waarom de grootte-toename zo beperkt is bij celondersteunde borstvergroting, omdat de overleving van de graft sterk afneemt zodra de hoeveelheid groter is dan wat door de bestaande bloedtoevoer kan worden ondersteund.

Ondanks de voordelen van de BRAVA is het nog steeds een technologie in de kinderschoenen. Studies over de veiligheid zijn nog beperkt, waarbij sommigen risico’s benadrukken zoals ernstige letsels, blaren en andere problemen door huidbeschadiging.

En nee, ondanks hoe het apparaat eruitziet, zal het je geen borstlift geven. In feite zal de procedure zelf dat soort verbetering ook niet bieden, wat betekent dat je meer moet uitgeven als je wel een lift nodig hebt.

Als herstel je grootste zorg is, hier is goed nieuws—in tegenstelling tot meer invasieve behandelingen vereist borstvergroting met stamcellen slechts twee tot drie dagen rust. Je zult ongeveer een week pijn voelen, maar de pijn zou beheersbaar moeten zijn.